• De Sardet, legaat van de koopmanscongregatie
• Bondgenoten bewapenen
• Een beetje vergif op mijn zwaard
• Zijn je laarzen doorgesleten?
• Dingen staan op het punt riskant te worden
• Eindoordeel

GreedFall heeft een lange campagne die doet denken aan fanfavorieten als Dragon Age, The Witcher en Mass Effect. Na de release in 2019 is de game nu verkrijgbaar op next-gen consoles en bevat het de recente DLC, The De Vespe Conspiracy. Ontwikkeld door een team van 20 met een klein budget, kan GreedFall de goederen leveren.

De Sardet, legaat van de koopmanscongregatie

Tijdens de campagne van GreedFall creëren en spelen spelers als De Sardet. De Sardet behoort tot de Merchant Congregation-factie en treedt op als hun Legaat. Het is jouw taak om te onderhandelen over vrede tussen de andere facties in de wereld. Het spel begint met het Mainland dat wordt overspoeld door een dodelijke ziekte, de Malichor. In een poging om de ziekte te genezen, reist De Sardet naar Teer Fradee met hunDe neef van de gouverneur, Constantin. Zodra je laarzen de grond van Teer Fradee raken, komt de plot echt op gang en begint het spel.

GreedFall draait om het verhaal en je zult een flink aantal uren doorbrengen met praten met verschillende personages in de wereld en het nemen van moeilijke beslissingen. Terwijl je over het eiland reist, ontmoet je de inheemse bevolking en verken je thema's als kolonisatie. Het is buitengewoon politiek en je zult je als een hert in de koplampen voelen terwijl je door strijdende partijen, samenzweringen en spionage navigeert.

Het interessante aan GreedFall is dat het niet gebonden is aan een moraliteitssysteem. Het spel zal je niet vertellen wanneer je onredelijk bent, wat een verademing is, maar het kan ook je morele kompas op de proef stellen wanneer je wordt geconfronteerd met imperfecte uitkomsten. In plaats daarvan heeft het spel een reputatiesysteem waarin je kunt zien hoe aardig je wordt gevonden door verschillende facties en je eigen metgezellen. Deze reputatiesAfhankelijk van hoe aardig je bent, kan het verhaal enorm beïnvloeden en het kan de manier waarop bepaalde quests verlopen veranderen. Eén ding waar het in GreedFall niet aan ontbreekt, zijn keuzes. Je hebt echt het gevoel dat je de wereld verandert.

Over het algemeen zijn de quests goed geschreven en behandelen ze een breed scala aan onderwerpen. Maar door de grootte van de wereld moet je soms een stukje terug om locaties te ontdekken. Niet ideaal vanuit het oogpunt van tempo, maar wel realistisch.

Bondgenoten bewapenen

Zoals het een RPG betaamt, ben je niet alleen op je zoektocht. In de loop van het verhaal krijg je vijf metgezellen. Elk van hen behoort tot een factie en heeft zijn eigen vechtstijl. Net als in een Bioware-game heeft elk personage zijn eigen loyaliteitstocht en afhankelijk van je keuzes maak je vrienden of zullen ze je later verraden.

De teamgenoten zijn veelgelaagd en opwindend om mee te praten. Door bevriend te raken met een metgezel, kun je de buff krijgen die ze je geven. Dat is een geweldige stimulans om aardig te spelen. Spelers kunnen ook vier van de metgezellen liefhebben, maar pas op, liefhebben is moeilijk. Om in de liefde te slagen, moet je drie specifieke dialoogopties kiezen. Als je dat niet doet, zal het personage je automatisch vriendschappelijk behandelen. Na te zijn geweestIn de steek gelaten door zowel Kurt als Vasco raadpleegde ik een gids om Siora het hof te maken. De intieme cutscène die volgt is komisch geanimeerd.

In tegenstelling tot Mass Effect, waar ik een grote voorkeur had voor één personage, beloont GreedFall je in het kiezen van verschillende partymembers. Ik heb altijd personages gekozen op basis van de queeste die ik aan het doen was. Als ik een verhaallijn van de Native aan het voltooien was, nam ik altijd Siora en koppelde haar dan aan een metgezel wiens factie aanwezig was. Dit zorgde voor interessante partijdialogen als je op pad was in Teer Fradee.

Helaas zijn de gesprekken met de metgezellen niet gepland, wat betekent dat als je je er doorheen slaat, je de resterende 20 uur van de campagne weinig te vertellen hebt. De personages voegen nog wel opmerkingen toe tijdens missies, maar niets substantieels.

Een beetje vergif op mijn zwaard

Combat is niet de kern van deze RPG. Het zal je niet op de proef stellen en je zult niet veel hebben om mee te spelen. Wat het wel biedt is een beetje hack n' slash plezier besprenkeld met magie. In gevechten kun je magische vaardigheden, vallen, bommen, melee wapens en geweren gebruiken. Het is deze variatie van benaderingen die gevechten leuk maakt, omdat je van het neersteken van een monster naar het schaduwstappen en schieten kunt gaan.met je geweer.

Maar als je een flinke tijd hebt gespeeld, beginnen de gevechten repetitief aan te voelen. Als je halverwege bent, heb je alle vijanden ontmoet en weet je hoe je ze moet benaderen. Het vechten wordt dan een karwei en ik probeerde het zo veel mogelijk te vermijden. Je kunt uit deze sleur komen als je je personage steeds opnieuw specificeert en nieuwe dingen probeert.

Afgezien van de kritiek bevat GreedFall uitdagende eindbaasgevechten waarbij je de tactische pauze moet gebruiken om je volgende aanval te plannen. Zelfs toen de game hetzelfde werd, hielden deze monsters me scherp en gaven ze de gevechtssystemen een nieuwe impuls. Het is de moeite waard om te weten dat je de acties van je groep niet kunt bepalen tijdens gevechten. Dat is jammer, want ik had graag als Kurt gespeeld die zijn tweehandige gif hanteert.wapenstok.

Als je gevechten wilt vermijden, heeft het spel een stealth-mechanisme. Spelers kunnen om vijanden heen sluipen en zich in struiken verstoppen. De stealth van GreedFall geldt alleen voor de speler, wat goed maar ook hilarisch is. Als je je onopgemerkt in een struik verstopt, staat je groep in het zicht van vijanden en die hebben er geen last van. Door de glitchy NPC-paden ben ik blij dat vijanden me moeten zien voordat het spel begint.Hoe dan ook, het is grappig om vijanden langs mijn opvallende handlangers te zien lopen.

Zijn je laarzen doorgesleten?

Net als andere RPG's heeft GreedFall alle systemen die je mag verwachten. Spelers kunnen pantsers en wapens vinden, upgraden en verkopen. Bovendien kunnen ze vallen, drankjes en bommen maken. Het spel bevat ook verkopers waar je spullen kunt kopen en verkopen. Al deze mechanieken werken goed en zijn uitgebalanceerd.

Als je een level omhoog gaat, krijg je punten die je kunt besteden aan vaardigheden, attributen en talenten. Vaardigheden bepalen welke gevechtsaanpak je kunt gebruiken, terwijl attributen en talenten de manier veranderen waarop je Teer Fradee verkent. Naarmate je een level omhoog gaat, krijg je minder punten voor de attributen en talenten, wat betekent dat je de speelstijl moet kiezen die je wilt. Omdat ik een echte diplomaat wilde worden, heb ik veel punten gestoken inDit betekende dat ik unieke dialoogkeuzes kon maken en veel van mijn vijanden naar beneden kon praten. Maar het betekende ook dat ik niet over een boom kon rennen voor wat smakelijke buit aan de andere kant. Mijn De Sardet was niet de meest behendige.

Dingen staan op het punt riskant te worden

Eén ding dat deze game mist, is afwerking. Esthetisch gezien is GreedFall alledaags. De modellen van de hoofdpersonages en de aanpassingsopties zijn leuk om naar te kijken, maar verder is alles een beetje hetzelfde.

Het eiland Teer Fradee is opgebouwd uit hergebruikte assets. Dit was teleurstellend. Als je eenmaal in de eerste stad was geweest, had je alles al gezien. Het maakte dat het spel visuele verwondering miste en ze pasten niet bij de gevestigde overlevering. Elk onderduikadres was bezaaid met dezelfde schilderijen en ik vroeg me af hoeveel commissie die kunstenaar moet hebben gekregen!

Het wordt alleen maar erger omdat NPC's worden geplaagd door slechte routes en vaak zwevend worden aangetroffen, uit het niets verschijnen of vast komen te zitten achter rotsen. Deze kleine bugs werken ook door in de dialoog van de game. De dialoog zit vol spelfouten en NPC's gebruiken vaak de verkeerde voornaamwoorden. Bovendien zijn de animaties stijf en beweegt ieders mond robotisch. Niet geweldigals het spel draait om diplomatieke gesprekken. Het stemacteren was in ieder geval top.

Ondanks mijn grieven was geen van deze fouten spelbrekend. Na 20 uur leerde ik er gewoon mee leven. Maar de fouten waren wel immersie-brekend. Ik kon nooit helemaal mijn tanden in de wereld van GreedFall zetten omdat ik er constant aan werd herinnerd dat ik in een wat rommelig spel zat.

Eindoordeel

GreedFall heeft alle beste RPG-functies. Het heeft crafting, itembeheer, upgrades, vaardigheidsbomen, vertakkende keuzes, interessante metgezellen en een geweldige setting. Het blinkt zelfs zo uit in sommige van deze dingen dat het gek is om te denken dat deze game geen AAA is.

Mijn favoriete aspect van dit spel is de wilde setting. Het eiland Teer Fradee is intrigerend en de geschiedenis boeiend. Terwijl je van stam naar stam gaat, leer je meer en het verhaal ontvouwt zich in een gestaag tempo. Tijdens de zijmissies ga je de strijd aan met elke factie en probeer je vrede te stichten in een storm van staatsgrepen.

Afgezien van het plot, heeft GreedFall ook zijn tekortkomingen. Grafisch is deze game niet bepaald een lust voor het oog. De hoeken zijn scherp, de texturen modderig en de assets worden hergebruikt alsof ze uit de mode zijn. Al deze esthetische problemen doorbreken constant de onderdompeling in de game, waardoor je nooit helemaal opgaat in de wereld.

Voor zijn prijs is GreedFall een leuke toevoeging aan de RPG-markt. De setting biedt genoeg om er een gedenkwaardige en plezierige ervaring van te maken, maar het spel is niet zo gepolijst als andere die er zijn. Het zal je niet uitdagen zoals Elden Ring of boeien zoals Mass Effect, maar GreedFall heeft een charme die je aan het spelen houdt ondanks de reeks schooljongensfouten. Een ouderwetse RPG die je zal achterlatennostalgisch en hunkerend naar meer.